احتمالا میدونید یا احتمال میدید که اغلب ایرانیهایی که خارج از کشور زندگی میکنن از چه دسته و قماشی هستند. حدودا بالای هشتاد درصدشون غیرمذهبی مخالف نظام و انقلابن، از اون بیست درصد باقیمونده حدودا 19 درصد مذهبی های ضدانقلاب و نظامن و اون تهِ دیگ شاید بتونید یه درصدی هم مذهبی موافق انقلاب و نظام پیدا کنید و لازم به ذکر نیست که غیر مذهبی طرفدار انقلاب و نظام هم وجود خارجی نداره و توهمی بیش نیست. خب با این اوصاف رابطه با ایرانیهایی که خارج از کشور زندگی میکنن خیلی نمیتونه رضایت بخش و دوست داشتنی باشه یا منجر به صمیمیت بشه چون خداوند قادر متعال توی سیستم روابط اجتماعی ایرانیها نه تنها دکمه ای برای غیرفعال کردن بحث های سیاسی و اعتقادی توی جمع های دوستانه و خانوادگی تعبیه نکرده بلکه قدرت منطقی بحث کردن و سفسطه نکردن و قانع شدن بعد از شنیدن استدلال منطقی رو هم ازشون دریغ کرده. لااقل خلقت ایرانیهای مقیم خارج اینطوریه! من روزهای اولی که رفته بودم سنگاپور کاملا از این جو و فضا بی اطلاع بودم. یعنی خیلی بهش دقیق فکر نکرده بودم که ارتباط با این دست ایرانیها چه اعصاب خوردیهایی میتونه داشته باشه و همش وقتی ایرانی میدیدم دوس داشتم برم جلو سلاملک کنم و آشنا شیم و اینا. پیش خودم میگفتم بالاخره خوبه که آدم یه دوست هم زبون تو مملکت غریب داشته باشه بعد در کمال ناباوری و تعجب میدیدم که میم.ج به معنای واقعی کلمه از ایرانیها فرار میکنه. یعنی اینجوری که مثلا تو خیابون یا مترو چهره ی ایرانی میدید کلی استرس می گرفت و روشو اونور میکرد و یا مسیرش رو عوض میکرد و هرچی هم من میگفتم بابا این کارها چیه میکنی طبیعی رفتار کن میگفت ایرانی های خارج از کشور اصلا قابل اعتماد نیستن و باید ازشون گریخت!
